Մի կամավորի պատմություն

Մի կամավորի պատմություն

2013թ. էր… 

Ընկերոջս կողմից երկար համոզման աշխատանքներ ինձ հետ տանելուց հետո, որոշեցի մասնակցել Ինֆոտանը տեղի ունեցող անգլերենի ակումբին…և ամեն ինչ սկսվեց հենց այն պահից, որ ես առաջին անգամ նստեցի ակումբի համար նախատեսված կլորավուն դասավորված աթոռին: Ամեն օր մտածում էի, թե երբ կկարողանամ նորից գնալ Ինֆոտուն, հանդիպել նույն կենսախինդ մարդկանց, լսել հետաքրքիր զրույցներ։
Բայց ժամանակը սպասեցնել չէր տալիս, միշտ լինում էր մի պատրվակ, մի միտք, որ հնարավոր էր դարձնում այնտեղ գնալը: Այդպիսին էր իմ առաջին դրամաշնորհը, առաջին ծրագիրը, առաջին, առաջին, առաջին… Ասում են առաջինը երբեք չի մոռացվում և իրոք, անհնար է մոռանալ այդ ամենը, այդ քայլերը, մարդկանց/ովքեր մինչ օրս ինձ հետ են/:

Մի կամավորի պատմություն

Մի կամավորի պատմություն

Մի պատմություն նրա մասին, 
թե ինչպես ես եկա Ինֆոտուն

 

Զարմանալի է, բայց այսօր իմ թեման չեն դառնա համայնքային խնդիրները, կամ էլ նրա զարգացման հեռանկարները: Ցանկանում եմ կիսվել իմ փորձով, շատ կարևոր ու շրջադարձային, պարզապես կամավորական փորձով... 
Չեմ հիշում ինչ օր էր կամ նույնիսկ տարվա, որ եղանակը, սակայն այդ օրվա հետ կապված լիքը կարևոր հիշողություններ ունեմ:

Վստահ եմ, սա ընթերցող բոլոր ինֆոտնեցինները հասկացան, որ սա Ինֆոտանը իմ կամավորական փորձի սկզբի մասին է։ Չգիտեմ դուք ինչպես եք այն հիշում... Իմ օրը սկսվեց, ինչևէ շատ շփոթված: Մինչ հիմա ծիծաղով եմ հիշում՝ ներս մտնելուց անընդհատ թակում էի գրասենյակի դուռը: Որպես յուրաքանչյուր իսկական «ինֆոտնեցի» ես յուրահատուկ կարևորություն եմ տալիս այդ օրվան, բայց ավելի հետաքրքիրն այն էր, թե որն էր նրա սկսվելու պատճառը։ Չէ, դա այն հանրահայտ անգլերենի խմբակը չէր, իմ գտած մոտիվացիան հայտնի Էմիլյան էր, ավելի կոնկրետ նրա առաջին հոլովակը։ Մայրիկս էր խնդրել նայել, չէի կարող մերժել, ինքս էլ չէի պատկերացնում, թե հետո ինչքան եմ դա կարևորելու, հիմա անձամբ խորհուրդ կտամ բաժանորդագրվել նրա ալիքին։ Ահա այստեղից էլ սկսվեց իմ առաջին կամավորության օրը, Մեդիագարագիտության դասընթացները, մի քանի օր անց Մարդամեջ սոցիալական նորարարության հավաքը, լիքը կարևոր  հանդիպումներ, քննարկումներ, հազարավոր հետաքրքիր դասընթացներ ու լիքը հրապարակված հոդվածներ։

Մի կամավորի պատմություն

Մի կամավորի պատմություն 

Ինֆոտունն իմ կյանքում

Հիշում եմ այն չարաբաստիկ օրերը, երբ չէի ինքս ինձնից , անընդհատ ինչ-որ բան պակասում էր լիարժեք զգալու համար ու պարփակված էի իմ գլխում ստեղծված քառակուսու մեջ։ Բայց եկավ կյանքիս շրջադարձային իրադարձությունների ժամանակը։ Չեմ հիշում կոնկրետ ինչ օր էր, բայց եղանակը արևոտ էր, ջերմ, ամեն ինչ հրաշալի էր։ Ընկերներից մեկը՝Ռոզան ինձ առաջարկեց իր հետ գնալ Ինֆոտուն, որի մասին շատ լեգենդներ էի լսել, և՛ լավ, և՛ վատ։ Համաձայնեցի։ Ես շատ ամաչկոտ էի և յուրաքանչյուր նոր ծանոթության հոգեպես պատրաստվելու համար ինձ պետք էր առնվազն երկու ժամ։ Շատ դանդաղ կաշկանդված բացեցի դուռը, դուռն էլ այնքան դժվար էր բացվում և մտա ներս։ Ներսում նստած էր Էմիլյան, ով վսատհություն էր ներշնչում, միջավայրն էլ շատ հաճելի էր։ Խնդրեցի ինձ տալ կամավորության հայտադիմում։

Անկեղծ ասաց կամավորությամբզբաղվելու միակ պատճառը «թղթեր» հավաքելն էր։ Իմ նախընտրելի համալսարանն ընդունվելու համար ինձ հարկավոր էր կամավորական փորձ, դա էլ հենց հիմնական շարժառիթն էր կամավորությամբ զբաղվելու համար։ Դե իհարկե ես կամավորության հայտադիմումի մեջ չէի գրելու, որ սեփական շահերից ելնելով եմ ցանկանում զբաղվել կամավորությամբ։ Մի երկու անհասկանալի բան գրեցի և փոխանցեցի Էմիլյային, ասաց որ եթե ինչ որ գործ, դասընթաց լինի ապա անպայման կտեղեկացնի ինձ։ Հաջորդ մի քանի շաբաթվա ընթացքում ոչ մի զանգ, նամակ չէի ստանում։ Սակայն մի օր, երբ դասերը շուտ էի վերջացրել, զանգեց Էմիլյան և կանչեց Ինֆոտուն։ Կողբում հետազոտության ընթացքում արված տեքստերը պետք էր «վերծանել», գրառումներ կատարել, դե ես էլ շտապ սլացա Ինֆոտուն, դրեցի ականջակալներս և անցա գործի։ Այնքան հաճելի էր այնտեղ անցկացրած յուրաքանչյուր վայրկյանը, ժամը, որ չէի ուզում հեռանալ Ինֆոտնից։