ՉՈՐՐՈՐԴ ՊԱՏԸ
Աշխեն Պետրոսյան
Առավոտվա հոգնությունն անտանելի է: Բացում
եմ ծանրացած կոպերս
և առաջինը հանդիպում առաստաղից կախված
ճոճվող ջահին: Արդեն
հազար տարի է, որ
ամեն առավոտ հանդիպում ենք իրար:
Մենք գիտենք մեկմեկու բնավորության ամենամութ և լուսավոր կողմերը: Ես
գիտեմ, թե նրա
որ անկյունում է
սարդը ոստայն հյուսել,
բայց երկար տարիներ
մտքովս անգամ չի
անցնում մաքրել այն:
Նա էլ գիտի
իմ մութ անկյուններում հյուսված ոստայնների և նրանց
մեջ սատկած ճանճերի
մասին, բայց այլևս
ոչինչ չի ասում.
միայն դողում է
դրսում ահագնացող քամու
շնչից և վանկարկում իր հին
ճռռոցը:
Երկրորդ առարկան,
որին հանդիպում եմ, հեռախոսս է: Վաղուց արդեն
ես նրան չեմ
կարոտում, պարզապես անհոգաբար թույլ եմ
տալիս, որ նա
գողանա ինձնից ամենաթանկը:
Հետո հետ եմ
քաշում անթափանց վարագույրն ու նայում
պատուհանից. դա առավոտյան արարողակարգի պարտադիր մասն է, չնայած
երբեք էլ եղանակ
չի փոխում ո´չ
զգեստապահարանում, ո´չ
էլ իմ ներսում:
Հաջորդը հանդիպում եմ
հողաթափերիս. նրանք
խելոք սպասում են
մահճակալիս մոտ: Եվ
վերջապես տարտամորեն գնում
նստում եմ ծեր,
խորշոմած հայելու
առաջ և անթարթ
նայում. ոչինչ չի
փոխվել: Ինքս ինձ
նայելուց հոգնած՝ սկսում
եմ հանդիպել իմ
սենյակի մյուս բնակիչներին:
Հայելուց աջ մի
փոշոտ պահարան է
դրված՝ վրան օծանելիքի դատարկ սրվակ,
հայելուց ձախ՝ նույն
պահարանից, բայց դուռը՝
կոտրված: Կից պատի
տակ մի սեղան
է դրված: Սեղանի
շուրջ մի քանի
աթոռ կա, բայց
միայն մեկի վրա
է հնարավոր նստել,
մյուսները վաղուց են
գործածությունից դուրս
եկել: Սեղանի վրա
դեղին անթառամների մի
փունջ է դրված:
Կարևորն այն է, որ
ծաղկամանը ջրով լցնելու
և ջուրը փոխելու
կարիք չի լինի:
Սենյակի վերջին պատի
վրա մի նեղլիկ
դուռ կա, որի
հակառակ կողմը երբևէ
չեմ տեսել:
