Մեր համայնքի մեկ լուծելի խնդիր / Սյուզաննա Պետրոսյան /

Սյուզաննա Պետրոսյան

Գոդոյին սպասելիս
Երբեմն ցանկալին որպես իրականություն ենք ընդունում:

Հայաստանի Հանրապետություն, Տավուշի մարզ, գյուղ Գանձաքար, 19/12/2016թ. ժամը 16:00. նստած եմ կանգառի երևակայական նստարանին և սպասում եմ երևակայական Գոդոյին…

  Մինչ 2003 թվականը գյուղը չուներ կանգառներ: Ութ տարի առաջ  կառուցվեցին գյուղի վեց կանգառները: Այժմ դրանք գտնվում են անբարեկարգ վիճակում: Թեև ցավալի, բայց փաստ է, որ պատճառը բնակիչների անփութությունն ու անտարբերությունն է:

Խնդրի լուծումն առաջին հերթին բնակչության մտածողության վրա դրական ազդեցություն ունենալն է, որի արդյունքում էլ մարդիկ կգնահատեն ու կպահպանեն իրենց ունեցածը: Կարծում եմ, որ բուն հիմնախնդրի լուծումից առաջ պետք է հիմնախնդրի առաջացման պատճառը վերացնել. կանգառներում փակցնել «սեփական ունեցվածքը» գնահատելուն և պահպանելուն ուղղված հղումով պաստառներ (շատ մարդիկ իրենց բակից այն կողմ ոչինչ իրենցը չեն համարում և համայնքի հանդեպ չունեն սեփականության զգացում): Այնուհետև կարելի է անցնել բուն խնդրին և վերանորոգել կանգառները: Սակայն վերանորոգման ընթացքում և հետո պաստառ-հաղորդագրություններն անընդհատ պետք է թարմացվեն:

    Երբեմն ցանկալին իրականություն է դառնում… Իսկ Գոդոն միշտ ուշանում է:  Սպասելու ընթացքում սկսեցի կարդալ պատերին փակցրած պաստառները…